Saya mula bela kucing masa saya kecil lagi. Mungkin dalam umur 4 - 5 tahun. Nama kucing saya Habuk. Bila pindah dari Perak ke rumah baru di Pahang, keluarga saya tak bawa sama kucing tu sebab kami pindah naik bas je. Barang-barang angkut guna lori sewa. Ayah saya tak ada kereta. Saya memang rasa kesal sebab tinggalkan kucing tu sekarang.
Sepanjang saya membesar, saya banyak jaga kucing yang orang buang di rumah baru kami. Sentiasa ada kucing baru yang datang. Kucing-kucing ni pulak selalu beranak. Tapi biasanya diorang ni tak lama ada. Bila dah besar, terutama yang jantan mula mengembara. Saya jaga jugak yang mana ada sampai saya tamat pengajian dan mula kerja.
Semasa di Pahang, susah juga nak rawat kucing-kucing ni sebab ketiadaan klinik haiwan swasta di tempat saya tinggal. Masa tu, yang ada cuma klinik vet kerajaan yang selalu tak ada perawatnya. Selalunya diorang ni keluar melawat ladang penternakan terdekat. Lagipun susahnya sebab tak ada transport sendiri. Kalau nak bawa pun kena naik bas yang memang jarang ada dan kalau ada pun tengok-tengok pulak klinik tu tak ada orang.
Bila kerja, saya boleh beli macam-macam untuk kucing guna duit gaji sendiri. Kalau dulu, susah sikit sebab mak ayah saya bukan orang senang jadi nak bagi makanan pun takut-takut tak cukup pulak untuk orang lain. Perbelanjaan wajib bulanan mestilah makanan kucing yang 8kg tu, pek paling besar. Dengan wet food sekali. Bila ada yang beranak, untuk elak ibunya mengangkut anak ke bumbung rumah, saya beli sangkar. Ini untuk elak anaknya mati terjatuh atau tertinggal di mana-mana tanpa ibunya. Bila dah besar, saya bebaskan.
Saya memang mudah kasihan dengan haiwan, tak kira lah kucing ke anjing ke. Saya rasa sedih kalau nampak ada yang berkeliaran lapar cari makanan dan tak bertuan. Mungkin sebab saya fikir diorang ni tak boleh nak jaga diri diorang sendiri. Lebih-lebih lagi bila ada yang cedera atau hampir mati. Saya akan cuba selamatkan walaupun kadang-kadang tak dapat sokongan dari keluarga saya disebabkan komitmen masa, tenaga dan kewangan yang tinggi. Yalah, bila dah selamatkan tu, dah tentu kena caj ubat penyakitnya, vaksin, deworm, deflea dan neuter. Bila tak dapat selamatkan, dah tentu saya sedih sangat, nangis sampai berhari-hari jugak. Tapi saya sentiasa ingatkan diri saya yang semua ni hak Tuhan, hanya Dia yang berhak memanggil pulang ciptaannya. Yang penting, saya ikhlas membantu selagi hayat diorang masih ada.
Inilah sedikit sebanyak yang saya boleh ceritakan tentang diri saya. Salam perkenalan!